08 Nov Η ΛΕΣΒΙΑ ΜΑΝΑ
Με αφορμή την πολυσυζητημένη χθεσινή απόφαση του ΕΔΑΔ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το ίδιο δικαστήριο έχει δικαιώσει και τη λεσβία μάνα κρίνοντας ότι έχει δικαίωμα να υιοθετήσει και αυτή παιδάκι. Πρόκειται για απόφαση,μία από τις πολλές που έχουν ληφθεί το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη,η οποία καθιστά πιθανότερη την επίτευξη της πλήρους ισότητας μεταξύ των ετερόφυλων και των ομόφυλων ζευγαριών και αφορά το ιδιαίτερα σύνθετο ζήτημα της υιοθεσίας.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου απεφάνθη ότι και στα ομόφυλα ζευγάρια ο ένας από τους δύο συντρόφους έχει το δικαίωμα εάν το επιθυμεί να υιοθετήσει το παιδί ή τα παιδιά του άλλου και να γίνει κηδεμόνας.
Η απόφαση του Δικαστηρίου βασίστηκε στην υπόθεση ενός ανύπαντρου ζευγαριού λεσβιών από την Αυστρία, το οποίο έπειτα από την άρνηση των αυστριακών δικαστηρίων να αναγνωρίσουν το δικαίωμά του σ’ αυτού του τύπου την υιοθεσία, κατέφυγε στο Δικαστήριο του Στρασβούργου όπου και δικαιώθηκε – τα αυστριακά δικαστήρια είχαν λάβει την απόφασή τους με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις των δύο γυναικών και αυτό δε μπορούσε να γίνει αποδεκτό. Από τη στιγμή που ο νόμος στην Αυστρία παρέχει τη δυνατότητα σ’ έναν από τους δύο συντρόφους ανύπαντρου ετερόφυλου ζευγαριού να υιοθετήσει το παιδί ή τα παιδιά του άλλου, τότε το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Εξάλλου με παλαιότερη απόφαση κρίθηκε ότι οι σεξουαλικές ιδιαιτερότητες ή η συμβίωση ΛΟΑΤ δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη Γαλλία για την υιοθεσία παιδιών, από την η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, εκδικάζοντας την προσφυγή λεσβίας νηπιαγωγού κατά της Γαλλίας.
Η ηλικίας 45 ετών Ε.Β. (συζεί με γυναίκα ψυχολόγο από το 1990) τον Φεβρουάριο του 1998 απευθύνθηκε στο Γραφείο Κοινωνικών Υιοθεσιών για να πάρει άδεια υιοθεσίας αναφέροντας τη σταθερή λεσβιακή της σχέση με τη Ρ. Το συμβούλιο υιοθεσιών δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του τον Νοέμβριο του 1998, ενώ απορρίφθηκε και η έφεση που άσκησε η ενάγουσα τον Μάρτιο του 1999. Υστερα από μια δικαστική περιπέτεια χρόνων και κατόπιν των συνεχών απορρίψεων του αιτήματος υιοθεσίας, η ενάγουσα προσέφυγε και στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γαλλίας, όπου πάλι απορρίφθηκε το αίτημά της μολονότι λήφθηκαν υπόψη οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντα ενός τεκνοθετημένου παιδιού και όχι οι σεξουαλικές προτιμήσεις της Ε.Β., κατά την απόφαση.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου δικαίωσε την ενάγουσα, δεχόμενο ότι στην περίπτωσή της υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της ιδιωτικής ζωής διότι ο γαλλικός νόμος επιτρέπει σε μονογονεϊκές οικογένειες να προχωρούν σε τεκνοθεσίες, χωρίς να καθορίζει αν αυτες-οι είναι ΛΟΑΤ. Το δικαστήριο αποδέχθηκε, ακόμα, ότι στην περίπτωση της Ε.Β. υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 για διάκριση με βάση το φύλο, γιατί τα γαλλικά δικαστήρια δεν κατάφεραν να πείσουν ότι η απόρριψη της αίτησης τεκνοθεσίας δεν είχε να κάνει με την λεσβιασμο της Ε.Β., ενώ δεν έλαβαν υπόψη τους την ποιότητα του ατόμου και την ικανότητά του να αναθρέψει παιδιά.
Το δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μοιάζει να αποδέχεται ότι η πραγματικότητα έχει δική της δυναμική και οι ψυχές αντέχουν περισσότερο από τα στείρα κείμενα.
