16 Feb unwinnable case! be Randol Schoenberg
Νομικό προηγούμενο δημιουργεί η απόφαση δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία πέντε φημισμένα έργα του διάσημου Βιεννέζου καλλιτέχνη Γκούσταβ Κλιμτ θα επιστραφούν από την Αυστρία στην 89χρονη κληρονόμο εβραϊκής οικογενείας. Τα έργα είχαν κατασχεθεί από τους Ναζί στη διάρκεια της κατοχής της Αυστρίας.
Η αξία των πέντε έργων του Κλιμτ ανέρχεται σε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια. Η υπόθεση ήταν αντικείμενο νομικής διαμάχης ανάμεσα στο αυστριακό κράτος και τη νόμιμη κληρονόμο, Μαρία Αλτμαν, Αμερικανίδα υπήκοο, από το 1998. Η νομική νίκη της Μαρίας Αλτμαν διαμορφώνει ήδη ένα τοπίο για τα εκατοντάδες έργα τέχνης τα οποία οι Ναζί αφαίρεσαν από πολίτες εβραϊκής καταγωγής στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε χώρες της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η υπόθεση έγινε γνωστή από την ταινία Γυναίκα από Χρυσό όπου το προφίλ του νεαρού δικηγόρου και εγκονού του Σένμπεργκ μας άγγιξε με δύναμη όλους. Η υπόθεση της Αλτμαν είναι πλέον αρκετά γνωστή.
Οι πίνακες του Κλιμτ, που θεωρούνταν από τους ηγέτες της art nouveau σχολής στη Βιέννη, ήταν διάσημοι για τον ερωτισμό τους και η Αντέλ Μπλοχ-Μπάουερ ήταν ένα από τα αγαπημένα μοντέλα του καλλιτέχνη. Στο χρυσό του πορτρέτο απεικονίζει τη θεία της Μαρία σαν μία βασίλισσα της Αιγύπτου, στολισμένη με χρυσό και κοσμήματα.
Στα 21 της, η Μαρία παντρεύτηκε τον τραγουδιστή όπερας Φριτς Άλτμαν και έξι εβδομάδες αργότερα η χιτλερική Γερμανία προσάρτησε την Αυστρία στο Τρίτο Ράιχ, κάτι που σήμαινε ότι η χρυσή εποχή για τους Εβραίους της χώρας είχε τελειώσει. Επιχειρήσεις και σπίτια Εβραίων πολιτών λεηλατήθηκαν, και οι Μπλοχ-Μπάουερ έχασαν τα πάντα. Μετά την σύλληψη και βραχυπρόθεσμο εγκλεισμό του Φριτς στο Νταχάου, εκείνος και η Μαρία απέδρασαν από την Αυστρία, φτάνοντας τελικά στις ΗΠΑ.
Μετά τον θάνατο του πατέρα της Μαρία λίγο καιρό αργότερα, το οικογενειακό διαμέρισμα δέχθηκε επιδρομή, κατά τη διάρκεια της οποίας εκλάπησαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενά του, με τον κλεμμένο πίνακα του Κλιμτ να καταλήγει σε μία έκθεση με τον νέο τίτλο «Γυναίκα από Χρυσό».
Ενώ η διαθήκη του θείου της άφηνε όλα τα υπάρχοντά του στη Μαρία και τα δύο της αδέλφια μετά τον πόλεμο, η τότε αυστριακή κυβέρνηση έπεισε τους κληρονόμους να αποχωριστούν τους πίνακες του Κλιμτ σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση ορισμένων άλλων πινάκων της κληρονομιάς.
Το 1998, η Μαρία συμβουλεύθηκε έναν οικογενειακό της φίλογια να κινηθεί νομικά εναντίον της αυστριακής κυβέρνησης σχετικά με την υπόθεση του πίνακα του Κλιμτ. Όταν η Αυστρία απέρριψε τους ισχυρισμούς της Μαρία, εκείνη αναγκάστηκε να εκμεταλλευτεί έναν νόμο που επιτρέπει σε Αμερικανούς πολίτες να μηνύσουν ξένες κυβερνήσεις μέσα από το δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α.
Οι νίκες τους ήταν πολλές – ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη υπέρ του αιτήματος της Μαρία. Η Αυστρία τελικά δέχθηκε να αναθέσει την απόφαση σε μία επιτροπή που αποτελούνταν από τρεις Αυστριακούς δικαστές. Αντίθετα με τις προσδοκίες όλων, εκείνοι κατέληξαν ότι και οι πέντε πίνακες ανήκαν στην οικογένεια της Μαρία. Έξι δεκαετίες μετά την κλοπή της κληρονομιάς της από τους Ναζί, η Μαρία Άλτμαν και η οικογένειά της δικαιώθηκαν.
Όταν ο σκηνοθέτης Σάιμον Κέρτις έμαθε για την ιστορία της Μαρία Άλτμαν από ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ήξερε ότι είχε βρει την ιστορία για την επόμενή του ταινία. «Έθιγε τόσα θέματα που τα αισθάνομαι φοβερά κοντά μου, ενώ επίσης ένωνε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα με τη σύγχρονη Αμερική. Ο πίνακας και η ίδια η Μαρία Άλτμαν ήταν σύμβολα ολόκληρου του 20ου αιώνα. Είναι η ιστορία κάποιων ανθρώπων που βρίσκουν συναισθηματική επούλωση μετά από μία φοβερή απώλεια. Μιλά για την ιδέα της οικογένειας και την σημασία των προσωπικών αντικειμένων που διατρέχουν τις γενιές. Μιλά για την δικαιοσύνη. Μιλά για την επαφή που δημιουργούν οι άνθρωποι με το παρελθόν.»
Ο δικηγόρος της Μαρία Αλτμαν λεγόταν Ράντολ Σένμπεργκ εξωτερικός συνεργάτης πλέον της Burris, Schoenberg & Walden, LLP. Ενας ασήμαντος αρχικά νεαρός που δεν είχε δουλειά και τον απέλυσε μεγάλη δικηγορική εταιρία λόγω του ενδιαφέροντός τους για την υπόθεση αυτή.
Εκανε δικό του γραφείο στη συνέχεια και πλέον δεν δικηγορεί.
Είναι πρόεδρος του Μουσείου Ολοκαυτώματος του Λος Αντζελες. Οποτε ψάχνετε στο Linkendin δείτε τη σελίδα του https://www.linkedin.com/in/randols και στο FB https://www.facebook.com/randols.
Ολοι μπορούμε να τον σκεπτόμαστε μπροστά σε υποθέσεις που δεν μπορούν με τίποτε να κερδιθούν. Και να παλεύουμε για αγώνες που μοιάζουν αδύνατοι. Ας δούμε τη σκέψη του.
