O ΛΌΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

O ΛΌΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Από το BBC μας έρχεται η είδηση ότι σύμφωνα με τα ευρήματα, η πιθανότητα επίδειξης βίαιης συμπεριφοράς αυξάνεται κατά 13 φορές, όταν πρόκειται για άτομα που έχουν δύο συγκεκριμένα γονίδια, ενώ τουλάχιστον το 5%-10% των εγκλημάτων που έχουν λάβει χώρα στη Φινλανδία μπορεί να αποδοθεί σε άτομα με αυτή την ιδιαιτερότητα.

Ωστόσο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτή η γνώση δεν μπορεί να χρησιμεύσει στον εντοπισμό εγκληματιών, διότι κατά πάσα πιθανότητα πολλά ακόμη γονίδια εμπλέκονται στο θέμα της συμπεριφοράς, καθώς και περιβαλλοντικοί παράγοντες που παίζουν βασικό ρόλο. Ακόμη, σύμφωνα με τον κύριο συντάκτη της έκθεσης, η πλειονότητα των ατόμων που συγκεντρώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά δεν πρόκειται ποτέ να διαπράξει κάποιο έγκλημα.

«Είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη νοητική ικανότητα», τόνισε ο επιστήμονας, «το μόνο που έχει σημασία είναι η νοητική ικανότητα του ατόμου, ώστε να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεών του, αλλά και να ελέγξει τη συμπεριφορά του».

Αν και οι επιστήμονες τονίζουν τη σημασία της ελεύθερης βούλησης έναντι της γονιδιακής κληρονομιάς, έχουν σημειωθεί ήδη δύο περιστατικά μείωσης της ποινής εγκληματιών, λόγω των γονιδίων τους.

Είναι γνωστή από παλιά αυτή η συζήτηση ως προς την κληρονομικότητα του εγκληματικού προφίλ.

Οι γονείς μας μάθαιναν για το Λομπρόζο, εμείς για τις διαταραχές της προσωπικότητας η σύγχρονη εκδοχή επανέρχεται στα γονίδια.

Παρότι είναι εύλογη η αγωνία για τις αιτίες της παραβατικότητας δεν απαντάμε ακόμη, παρά τους προβληματισμούς της επιστήμης στο γεγονός ότι το ίδιο το έγκλημα είναι ιστορικό φαινόμενο που άλλοτε τιμωρείται και άλλοτε αθωώνεται.
Καμία συνολική προσέγγιση δεν τολμά να δει και αυτή την εκδοχή.
Αραγε η εγκληματική προσωπικότητα να ήταν “άγια” και παρασημοφορημένη αν πολεμούσε σε σκληρό πεδίο μάχης?
πόσοι ήρωες της ιστορίας δεν επέδειξαν το σύνολο των χαρακτηριστικών εκείνων που το ποινικό δίκαιο τιμωρεί?
Είναι όμως και για το νόμο και για τη θρησκεία ευκολότερο να εστιάσει στις περιπτώσεις και όχι στα σύνολα και τους θεσμούς.
Το αυτό και για την επιστήμη που προτιμά να αντιμετωπίζει με τα εργαλεία της έκαστη το φαινόμενο παρά να προβαίνει σε συνολικότερη αποτίμηση αποδεχόμενη τα πορίσματα και άλλων επιστημών.
Αλλά θα μου πείτε τι ζητάμε τώρα! εδώ η κάθε ακαδημαϊκή παρέα αρνείται να παραπέμψει την αλλη, θα προσφύγει η μία επιστήμη στην άλλη?
Μήπως τελικά πρέπει να κρίνουμε ως έγκλημα την “μοναδική” αλήθεια? Μήπως από αυτήν ξεκινά ο αυταρχισμός εκείνος που οδηγεί στην αυθαιρεσία των κρίσεων και της καταδίκης του άλλου?