Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΑΙΧΜΑΝ

Απο το 1942 μεχρι το 1945, οριστηκε “αρχιτεκτονας της τελικης λυσης”, σχεδιαζοντας και οργανωνοντας τη μεταφορα των Εβραιων στα στρατοπεδα συγκεντρωσης. Υπερηφανευοταν οτι ειχε οδηγησει στο θανατο πεντε εκατομμυρια Εβραιους. Μετα τον πολεμο, βρηκε καταφυγιο στην Αργεντινη χαρη στη συνενοχη εκκλησιαστικων κυκλωματων και αμερικανικων μυστικων υπηρεσιων. Εκει τον εντοπισε το 1959 η Μοσσαντ που οργανωσε και την απαγωγη του, δινοντας ετσι στην κυβερνηση του Μπεν Γκουριον την ευκαιρια να επιχειρησει μια “καθαρση” που θα ενισχυε την εθνικη ενοτητα του κρατους του Ισραηλ.Το Ισραήλ συγκροτεί, σύμφωνα με τον Ισραηλινό ποινικό νόμο, τριμελές Δικαστήριο, το οποίο απαρτίζεται από τους Μοσέ Λάνταου (Moshe Landau) ως προεδρεύοντα, Βενιαμίν Χαλεβί (Benjamin Halevi) και Γιτζάκ Ραβέχ (Yitzhak Raveh) ως μέλη. Ως Δημόσιος Κατήγορος ορίζεται ο Γκίντεον Χάουσνερ (Gideon Hausner), ιδρυτής του “Yad Vashem”, της Αρχής “για τη διάσωση της μνήμης των ηρώων και των μαρτύρων του Ολοκαυτώματος”. Την υπεράσπιση του Άιχμαν αναλαμβάνει ο Γερμανός δικηγόρος δρ. Ρόμπερτ Σερβάτιους (Robert Servatius). Παράλληλα η Κνεσέτ ψηφίζει ειδικό νόμο, στον οποίο προβλέπεται η ποινή του θανάτου σε όποιον κρίνεται ένοχος για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.

Η δίκη, η οποία απασχόλησε ολόκληρη τη διεθνή κοινή γνώμη, άρχισε στις 11 Απριλίου 1961. Ο κατηγορούμενος βρισκόταν έγκλειστος σε ειδικά κατασκευασμένο γυάλινο αλεξίσφαιρο κλωβό. Εκπληκτικά ήταν, για την εποχή εκείνη, και τα μέτρα ασφάλειας, επειδή αφενός πολλοί εξαγριωμένοι Ισραηλινοί ήθελαν να σκοτώσουν τον κατηγορούμενο, αφετέρου άλλοι πρώην Ναζί, με πρωτοστάτη τον Ότο Σκορτσένυ, ήθελαν επίσης να σκοτώσουν τον Άιχμαν, για να μην προβεί σε αποκαλύψεις. Η κατηγορία αφορούσε δεκαπέντε εν όλω αδικήματα, ανάμεσα στα οποία εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, εγκλήματα κατά των Εβραίων και συμμετοχή σε εκτός νόμου οργάνωση (την SS). Η υπεράσπιση του Άιχμαν επικέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι, ως υφιστάμενος, εκτελούσε απλώς διαταγές ανωτέρων του. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί καταρρίφθηκαν από πρώην συνεργάτες του στην SS, οι οποίοι κατέθεσαν όσα σχετικά είχαν δει. Ο Κατήγορος προσεκόμισε, επίσης, μεγάλο όγκο εγγράφων, με τα οποία απεδείκνυε την εμπλοκή του κατηγορουμένου στις πράξεις για τις οποίες κατηγορείτο. Η διαδικασία ολοκληρώνεται στις 14 Αυγούστου 1961 – λόγω των συνεχών ενστάσεων του Σερβάτιους – και αναμένεται η έκδοση της απόφασης, η οποία ανακοινώνεται στις 11 Δεκεμβρίου 1961: Το δικαστήριο βρίσκει τον Άιχμαν ένοχο για όλες τις κατηγορίες και στις 15 Δεκεμβρίου ανακοινώνεται η ποινή. Ο Άιχμαν καταδικάζεται σε θάνατο με απαγχονισμό. Ο καταδικασμένος απευθύνει δύο αιτήσεις χάριτος, μία στο Ανώτατο Δικαστήριο και μία στον τότε Ισραηλινό ηγέτη Γιτζάκ Μπεν-Ζβι, οι οποίες απορρίφθηκαν. Στις 31 Μαΐου 1962, ο Άιχμαν εκτελείται στις φυλακές της πόλης Ράμλα με απαγχονισμό. Η σορός του αποτεφρώνεται και οι στάχτες της διασκορπίζονται στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου “για να αποτραπεί η κατασκευή οποιουδήποτε μνημείου θα μπορούσε να θυμίζει τον αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος”.