17 Mar ΕΥΓΕ ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ
Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον διαβάζουμε ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ν. Παρασκευόπουλος εμμένει στην άποψη περί υπογραφής του για εκτέλεση της απόφασης του Αρείου Πάγου σχετικά με την αποζημίωση των θυμάτων του ολοκαυτώματος στο Δίστομο .
Γνωρίζουμε όλοι ότι παρά το γεγονός ότι η απόφαση αυτή έχει εκδοθεί εδώ και αρκετά χρόνια (δεκαπέντε για την ακρίβεια), ουδείς από το μακρύ κατάλογο Υπουργών Δικαιοσύνης που έχουν θητεύσει έκτοτε, τόλμησε έστω και να εκφράσει παρόμοια βούληση, πολλώ δε μάλλον να προβεί και στην απαιτούμενη ενέργεια.
Εύλογο θα μου πείτε, αν αναλογιστεί κανείς τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε η σχετική δήλωση του Υπουργού μόλις εκφράστηκε το πρώτον. Ούτε λίγο ούτε πολύ εκφράστηκε η άποψη ότι κάτι τέτοιο αδυνατίζει τη θέση της χώρας μας εν μέσω μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης.
Αναρωτιέται βέβαια κανείς: για ποιο λόγο αδυνατίζει η θέση της Ελλάδας;
Έχουμε ακούσει το επιχείρημα από το Γερμανικό κίτρινο τύπο (Bild Zeitung) ότι όταν κάποιος χρωστάει, πρέπει να βλέπει τι μπορεί να πουλήσει. Στον κατάλογο αυτό των «ασημικών» μάλιστα συμπεριελήφθησαν και τα νησιά μας καθώς και ο Παρθενώνας.
Είναι προφανές ότι όταν κάποιος χρωστάει, πράγματι αναζητά τι μπορεί κάθε φορά να πουλήσει, για να περιορίσει το χρέος του. Παράλληλα όμως ψάχνει και ποιος και πόσα μπορεί να του χρωστάει και τα αναζητά με πρόσθετο σθένος. Τούτο εμείς οι νομικοί το διαπιστώνουμε καθημερινά τα τελευταία δύσκολα χρόνια. Επομένως στην παρούσα δύσκολη συγκυρία το κράτος οφείλει να αναζητήσει τα χρωστούμενα όχι μόνο από τους φορολογούμενούς του (εύκολο), αλλά και ενδεχομένως από άλλα κράτη(πιο δύσκολο). Και αν η ευημερία προηγούμενων ετών μπορούσε να είναι ένας λόγος που δε θέλαμε να κακοκαρδίσουμε τους εταίρους μας, σήμερα τέτοιος λόγος δεν υπάρχει.
Ούτως η εν λόγω απόφαση του ΑΠ του 2000 αφορά στους τότε ενάγοντες και όχι στο ελληνικό δημόσιο. Ωστόσο η συζήτηση και μόνο φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της διεκδίκησης από την Ελληνική Δημοκρατία των επανορθώσεων που δικαιούται.
Εμείς δείξαμε κατανόηση απέναντι στους Γερμανούς στα χρόνια που μετά τον πόλεμο προσπάθησαν να ανορθώσουν την κατεστραμμένη τους χώρα. Δεχθήκαμε, εμείς και όλοι οι υπόλοιποι, τον ισχυρισμό ότι, για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις αυτές, θα πρέπει η Γερμανία να επανενωθεί. Τώρα όμως γεννάται το ερώτημα, τι περιμένουμε πλέον;
Ελπίζουμε λοιπόν ο Υπουργός να αντέξει στις πιέσεις που δέχεται από διάφορες μεριές και να ολοκληρώσει το εγχείρημα. Με προσοχή και σοβαρότητα διότι ούτως ή άλλως μια τέτοια ενέργεια θα ανοίξει μία δύσκολη και ενδιαφέρουσα δικαστική διαδικασία, στην οποία η χώρα θα πρέπει να παραστεί με σοβαρό οπλοστάσιο επιχειρημάτων.
Όμως θα πρέπει επιτέλους να αρθρώσουμε μια λέξη απέναντι στη θηριωδία που υπέστη η χώρα και να υψώσουμε επιτέλους φωνή για τα θύματά της.
