11 Oct συλλειτουργός της δικαιοσύνης και ελεύθερος επαγγελματίας
Όροι αντιφατικοί στα πρώτα κιόλας άρθρα του Κώδικα Δικηγόρων. Το επάγγελμά μας απαιτεί να τους συνθέσουμε και να τους κάνουμε πράξη. Γίνεται?
Ως ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να ζήσουμε και να ζήσουμε με τέτοια ευπρέπεια που να μας επιτρέπει να εκτελούμε χρέη συλλειτουργού της δικαιοσύνης. Να μην είμαστε υπάλληλοι, να μην είμαστε ελεγχόμενοι, να μην εξαρτόμαστε από κόμματα, ιδέες, θρησκείες. Να εκτελούμε τα καθήκοντά μας προς όφελος του εντολέα μας που είναι μόνος, ολομόναχος και φοβισμένος, απέναντι στη δικαιοσύνη και την απονομή της.
Ως συλλειτουργοί της δικαιοσύνης πρέπει να μεριμνούμε για το κράτος δικαίου, για την τήρηση αρχών, για την υπεράσπιση του Συντάγματος και των νόμων. Να συμμετέχουμε στη δραστηριότητα με τους λοιπούς λειτουργούς της δικαιοσύνης ώστε να υπάρξει απονομή της. Να μην εγκαταλείπουμε τον εντολέα απέναντι στην παράλογη συχνά απονομή δικαιοσύνης. Να διαμορφώσουμε την απόδοση δικαιοσύνης κάθε εποχής αλλά και την ίδια τη δικαιοσύνη.
Γίνονται αυτά τα πράγματα όταν είσαι νέος επαγγελματίας με όνειρα και ιδανικά έστω και αν εκφράζονται σε αμοιβές των 600 ή των 800 ή και των 1.200 ευρώ? Δύσκολο, θα έλεγε κάποιος να ενεργείς ως συλλειτουργός της δικαιοσύνης, αν είσαι κάποιου είδους εξαρτώμενο πρόσωπο που αμείβεται με κάποιου είδους «μισθό». Είσαι υπάλληλος κάποιου άλλου και μετά εντολοδόχος του εντολέα σου. Και ας μην επισημάνει κάποιος τις αμοιβές των δικαστών σε αντιστάθμισμα. Οι δικαστές δεν έχουν τέτοιου είδους μάχες να δώσουν. Δεν χρειάζεται να ενδυθούν το ρόλο τους και να επιβάλλουν στην κοινωνία την ιδιότητα του συλλειτουργού.
Γίνονται αυτά τα πράγματα όταν είσαι παλιός δικηγόρος και ξέρεις κυνικά τι συμβαίνει στην πράξη και πώς πραγματικά αποδίδεται συνήθως η δικαιοσύνη? Μπορεί να πιάσει έντιμα κανείς από το χέρι τον εντολέα και να τον περάσει από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη? Με κόλπα, με γνωριμίες, με στυλ και με μαγκιές? Με περισσότερα ευρώ αν επιβίωσε τόσα χρόνια στο επάγγελμα βέβαια? Με καλό αυτοκίνητο και δικό του γραφείο? Αλλά το δίχως άλλο χωρίς ιδανικά και αξίες? Τουλάχιστον όχι χωρίς βαρύτατο τίμημα?
Στις δυό χρονικές άκρες της δικηγορικής καριέρας στέκουν άνθρωποι που καλούνται να υπηρετήσουν τη δικαιοσύνη και να σκεφθούν το σκοπό της, την ορθή απονομή της, και να κρατήσουν ορθό στις παράλογες συχνά συνθήκες της έναν κάποιον εντολέα. Γιατί γι’αυτόν πρώτα από όλα δουλεύουμε. Που μπορεί να είναι αθώος, μπορεί να είναι λαμόγιο, μπορεί να είναι φονιάς, μπορεί να είναι πλούσιος ή ξένος, χριστιανός ή άθεος, ή και μπορεί να περιφρονεί βαθύτατα το σύστημα και τους θεσμούς. Δουλεύουμε οι δικηγόροι χωρίς γνώμονα όπως το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ αλλά μόνον την απόδοση δικαιοσύνης. Δίπλα σε αυτόν τον εντολέα νέοι ή παλιοί δικηγόροι καλούμαστε να συνθέσουμε ο καθένας από την πλευρά του την ιδιότητα του συλλειτουργού και τους ελεύθερου επαγγελματία. Ισως και του ελεύθερου ανθρώπου.
Δεν θα μας απαντήσει σε αυτό το εγχείρημα ούτε η πολιτική, ούτε ο συνδικαλισμός, ούτε η κοινωνία η ίδια. Το θέμα είναι αυστηρά προσωπικό, όπως προσωπική εκτίμηση είναι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια. Πώς λοιπόν μετριέται η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του συλλειτουργού της δικαιοσύνης και του ελεύθερου επαγγελματία?
- Με αμοιβή που επιτρέπει να λες όχι και παρόλα αυτά να επιζείς για κάποιο καιρό.
- Με γνώση και δουλειά τόσο σκληρή που να επιτρέπει να διατηρείς τα μάτια και το νου ανοιχτά σε εποχές πολυνομίας και ανομίας.
- Με ήθος και υπερηφάνεια, με πείσμα και τόλμη, τόση που να σου έχεις το κουράγιο να στηρίξεις και υποστηρίξεις τον «άλλο», τον εντολέα, με σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα.
- Με θέσεις και προσωπικές απόψεις που εκφράζονται και συμβάλουν στην εικόνα που έχει ο πολίτης για την απονομή δικαιοσύνης.
- Με συγκρούσεις και συνθέσεις, με ελευθερία γνώμης και αντιπαράθεσης
- Με εξέλιξη προσωπική και κοινωνική συνάμα, με συνεχείς αλλαγές
- Με συνεργασία με τους συναδέλφους αλλά και μοναχικά
- Με απουσία εξαρτήσεων
Δηλαδή, θα έπρεπε οι δικηγόροι να είναι πλούσιοι εξ αρχής, θα έλεγε κάποιος ώστε να είναι συλλειτουργοί της δικαιοσύνης? Ταξικό το επάγγελμα? Ελιτίστικο?
Και ναι και όχι λοιπόν πιστεύω
Το ναι είναι η γενική απάντηση, αν και δεν περιορίζεται στην ανάγκη οικονομικής ευμάρειας μόνον. Αξιώνει παιδεία και πάνω από όλα προσωπικότητα. Συχνά η προσωπικότητα όμως δεν συμπορεύεται με την οικονομική ευμάρεια που κάνει πιο μαλθακούς τους ανθρώπους και λιγότερο αγωνιστικούς. Το ναι είναι το δύσκολο και το εξαιρετικό στοιχείο που οφείλει να έχει ο δικηγόρος ώστε να συνθέτει τις ιδιότητες του συλλειτουργού της δικαιοσύνης και του ελεύθερου επαγγελματία. Ότι μάλιστα του λείπει πρέπει να το συμπληρώσει με τις δυνάμεις του. Αλλά ναι, δικηγορία χωρίς προσωπικότητα και σθένος δεν γίνεται.
Και όχι όμως. Δεν απαιτείται να είναι κανείς εξαρχής εύπορος ή να έχει γνωριμίες.
Το όχι είναι η αφεντιά μου. Και πιστέψτε με, αν το κατάφερα εγώ, όλοι μπορείτε. Και εγώ δεν είμαι η μοναδική. Το αντίθετο μάλιστα.
Αυτή η πίστη στη σύνθεση των άνω ιδιοτήτων, είναι ο πρώτος λόγος που συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο του Παναγιώτη Περάκη στις επικείμενες εκλογές του ΔΣΑ, το οποίο με δέχεται, για να θυμίζω σε όλους τους συναδέλφους ότι γίνεται και ότι όλοι μπορούν και ότι δεν πρέπει να το βάλουν κάτω. Ο επόμενος είναι η υποχρέωση απέναντι στους νεώτερους συναδέλφους που προτίθεμαι και να πριμοδοτήσω να σταθώ πλάι τους και να τους ανοίξω όποιο δρόμο μπορώ ώστε να προχωρήσουν πιο μακριά. Ευχαριστώ λοιπόν τον Παναγιώτη για την ευκαιρία που μου προσφέρει στις συγκεκριμένες εκλογές να λάβω το λόγο, ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς πάσης φύσεως, και ο λόγος μου να γίνει μέρος μιας μεγάλης ζύμωσης για το μέλλον της δικαιοσύνης στον τόπο, από κοινού με άλλους συναδέλφους όλους συλλειτουργούς της ίδιας δικαιοσύνης που με πάθος αναζητούμε.
