18 Apr Προδημοσίευση
Πολλοί δικηγόροι και απόφοιτοι νομικής βρήκαν το κέφι και τη χαρά της ζωής στη συγγραφή.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο ούτε αποκλειστικά ελληνικό.
Νομικά σπούδασαν πολλοί συγγραφείς και ποιητές από τον Παλαμά και τον Καζαντζάκη μέχρι το Σεφέρη αλλά και πολλούς σύγχρονους.
Τα Νομικά ασκούν στο λόγο και τη γραφή και προσφέρουν εμπειρία ζωής και παθών ανεκτίμητη.
Αν δεν καταφέρουν να στεγνώσουν τον επαγγελματία επιτρέπουν και την έμπνευση. Ενίοτε.
H καλή συνάδελφος Μαρία Ντούμα δημοσιεύει ένα ξεχωριστό βιβλίο με ποιήματα και μικρά πεζά με τίτλο Ερημα σπίτια.
Δεν ξέρω πολλά για εκείνη ούτε για τη ζωή της. Διαβάζω κάποια έργα της στα ηλεκτρονικά μέσα και μου τράβηξαν την προσοχή. Ασκεί δικηγορία από το 1981 και έχει δυό γιούς. Ειδικεύεται στο οικογενειακό δίκαιο.
Η προδημοσίευση κάποιων μας τιμά ιδιαίτερα και επιλέγουμε τα πλέον «δικηγορικά» καθώς αποδεικνύουν ότι και η δική μας η δουλειά μπορεί να εμπνέει.
Ας είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της Μαρίας Ντούμα!
Maritsa
Την πήρα από τη Σανταρόζα το 1981, μπορεί και το
1980, δεν θυμάμαι καλά. Μόλις είχα γίνει δικηγόρος…
και τι δικηγόρος θάμουν… χωρίς γραφομηχανή;
Ήταν για μένα το πρώτο και κύριο πράγμα για να δου-
λέψω, αφού με το μηχάνημα αυτό θάγραφα τα προβλή-
ματα των ανθρώπων και θα εύρισκα τις λύσεις…
Έτσι πίστευα τότε… αλλά και για πολλά χρόνια… η
αφελής.
Ο μαγαζάτορας μου είπε να πάρω τη συγκεκριμένη
διότι είναι μεν βουλγάρικη και όχι… γερμανική που
τότε ήταν τόπ… διότι ήταν φθηνή και καλή.
Μικρή αλλά βαριά.
Και το όνομα αυτής Maritsa.
Μου φάνηκε κάπως το όνομα τότε αφού εμένα με λένε
Μαρία. Τελοσπάντων δεθήκαμε και για αρκετά χρόνια
5-6 ήμασταν αχώριστες. Νυχθημερόν εκεί στη Μαρί-
τσα πολεμούσα να συναρμολογήσω τα δικόγραφα.
Την αγάπησα τελικά αυτήν τη μηχανούλα και μέχρι
σήμερα την έχω σε άριστη κατάσταση στο γραφείο.
Ήρθε, θυμάμαι, η εποχή των πρώτων υπολογιστών
Οliveti το 1986 και η μηχανούλα έμεινε αδιαμαρτύρη-
τα στα άχρηστα, στην άκρη.
Κοίταζε κι αυτή μαζί με μένα τα καινούργια θηρία της
γραφής.
Δεν διαμαρτυρόταν ποτέ, ήξερε ότι έτσι έπρεπε να
κάνει, να αποσυρθεί.
Ήταν μια κυρία. Ήξερε πότε έρχεται το τέλος και το έζησε.
Τώρα κάθεται εκεί σε μια γωνιά και φυλάει καλά τα
μυστικά μου, τα βάσανά μου και τις χαρές μου των
πρώτων εκείνων δύσκολων χρόνων, διότι μαζί τα ζή-
σαμε στην αρχή του ‘80.
Το αυτόφωρο
Ήμουν πολύ νέα δικηγόρος και είχα την περιέργεια
να γνωρίσω όλες τις… πτυχές του επαγγέλματος.
Όταν έπεσε το τηλεφώνημα από τη γνωστή για
αυτόφωρο, είπα αμέσως ναι.
Θυμάμαι δεν είχα να αφήσω κάπου τον μεγάλο
(σήμερα) γιο μου, ηλικίας τότε 5 χρόνων.
Τον πήρα μαζί μου στο ΑΤ Ηλιούπολης.
Η υπόθεση, ενδοοικογενειακή βία, με θύμα μια…
τεραστίων διαστάσεων δίμετρη κυρία και θύτη
ένα… σαμιαμίδι σύζυγο, τον οποίο είχαν συλλάβει
και κρατούσαν πίσω από τα σίδερα.
Μπαινόβγαινα με το παιδί από το χέρι και προσπα-
θούσα να βρω άκρη, να δω αν υπήρχε περίπτωση
να τους συμφιλιώσω και να πάνε σπίτι τους να κοι-
τάξουν τα τέσσερα ανήλικα που είχαν.
Πού όμως, ούτε λόγος για συμφιλίωση.
Η κυρία σπαρτάραγε από τις φωνές και το κλάμα,
τον φοβάμαι θα με σκοτώσει ήταν η επωδός της.
Το σαμιαμίδι πίσω από τα κάγκελα του κρατητηρί-
ου, μόλις την έβλεπε, αγρίευε και της έκανε απει-
λητικό σήμα “θα σε σκοτώσω”.
Τότε γινόταν χαμός. Η τεραστίων διαστάσεων κυ-
ρία έπεφτε στο πάτωμα και σφάδαζε, “δεν τον βλέ-
πετε, θα με σκοτώσει, φοβάμαι…”
Είδαμε και αποείδαμε με τον αξιωματικό και είπα-
με ας πάει για ακροατήριο, αφού δεν πετύχαμε να
τους ηρεμήσουμε και να γίνει ανάκληση της μήνυ-
σης (τότε επιτρεπόταν,1984 περίπου).
Φεύγοντας κρατούσα το χεράκι το παιδιού μου
και προσπαθούσα να του απαλύνω λίγο τα άγρια
πράγματα που είχε δει, νιώθοντας και μεγάλες
ενοχές που τον είχα μαζί μου.
Τότε εκείνο με απορία γύρισε και με ρώτησε «Τόσο
τεράστια αυτή η κυρία, μαμά, γιατί φοβόταν αυτόν
το νάνο;»
Η ερώτηση του παιδιού μου ήταν και η απάντηση
που έδωσα αργότερα –πολλά χρόνια μετά– στο τι
είναι φόβος.
Δεν φοβόμαστε αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό
που νομίζουμε ότι βλέπουμε.
Νάναι καλά, όπου και νάναι η χοντρή δίμετρη κυρία.
Ηλιούπολη 1983
