07 Nov Δημήτρης Παρασκευάς: είναι τάχα κληρονομικό επάγγελμα η δικηγορία?
Ποσο μαλιστα, οταν αισθανεται οτι μπορει -και ισως υποχρεουται- να μοιραστει μια ιδιαιτερα συνθετη εμπειρια: πρωτον να φερει το ονομα του αποκαλουμενου “Πρυτανη των Ελληνων Δικηγορων”, δευτερον να δραστηριοποιειται σε μια κατεξοχην αναξιοκρατικη αγορα, τη χειροτερη ισως της Ευρωπης ως προς τον αριθμο των δικηγορων, τις συνθηκες του λειτουργηματος , τη νοοτροπια των πελατων και τριτον να μην εχει κληρονομησει, οπως αλλοι, ένα οργανωμενο γραφειο, με μη προσωποπαγεις πελατες και αφοσιωμενους συνεργατες.
Ας παρουμε τα πραγματα από την αρχη, ιδιαιτερα για τους νεωτερους συναδελφους που δεν μπορουν να φανταστουν τον Ηλια Παρασκευα, εναν δικηγορο που στο περασμα του υποκλινονταν από σεβασμο, αλλα και αγαπη στα ανωτατα δικαστηρια, τηρηθηκε ενος λεπτου σιγη οταν πεθανε, συνδεθηκε με τη νομολογια δεκαετιων, ειχε χιλιαδες πελατες από ολη τη χωρα, αποκληθηκε “η αξια και η αρετη μαζι” και “γιγας της νομικης επιστημης”, εγραφε μονος του σε μια παλαια γραφομηχανη τα δικογραφα του, προσεφερε παντα δωρεαν τις υπηρεσιες του στους φτωχους, αλλα και σε κάθε συναδελφο δικηγορο και πηγαινοερχοταν αποκλειστικα με τα δημοσια μεσα συγκοινωνιας, γιατι πιστευε οτι η κατοχη ΙΧ αυτοκινητου συνιστα αντικοινωνικη συμπεριφορα.
Πως γινεται κανεις “Ηλιας Παρασκευας”? Μα προφανως μονο αν δουλευει 365 μερες το χρονο (ακομα και την Πρωτοχρονια!) για 58 χρονια, οπως εκεινος, εχει σπανια πνευματικα και ψυχικα προσοντα, βαθεια μορφωση και καλλιεργεια και απολυτη αφιλοκερδεια να βλεπει παντα την υποθεση και ποτε την αμοιβη.
Πως να σηκωσει το επιστημονικο, επαγγελματικο και ηθικο αυτο “φορτιο” ενας απειρος νεος, που χανει τον πατερα του στην ηλικια των 27 ετων, τον εγκαταλειπουν ολοι οι πελατες του πατερα του γιατι ηθελαν “τον πρωτο δικηγορο των Αθηνων” και όχι καποιον συγγενη, εστω το γιο του και αναγκαζεται να συγκρουσθει με ένα σωρο μνηστηρες της φημης και πελατειας του. Συνεργατες, συναδελφους, συγγενεις…
Θα ηταν ψεμα να υποστηριξει ενας “διαδοχος” οτι το ονομα δεν ειναι “διαβατηριο” και επιστημονικο λαθος να μην αποδεχτει οτι η κληρονομικοτητα, η καλη εκπαιδευση και η ενδεδειγμενη ανατροφη δεν ειναι βατηρας για να ξεκινησει κανεις ευκολοτερα το “αλμα” της ζωης.
Θα ηταν επισης αλαζονεια να μην αναγνωρισει τη συνδρομη της τυχης, η της πολυτιμης βοηθειας που αλλοι ανθρωποι μπορει να προσφερουν, στην περιπτωση μου -μεταξυ αλλων- των αειμνηστων δασκαλων μου Χαρη Βασιλακη και Μιχαλη Μηνουδη.
Ειναι ομως επισης σιγουρο οτι “το φυλαξασθαι τα αγαθα χαλεπωτερον εστι του κτησασθαι”, οτι η “δυναστεια μας ξεκινα η ξαναξεκινα(παντα) από μας” και οτι υπαρχει μια “θεια δικη” στη ζωη που σου χαριζει κατι, αλλα ταυτοχρονα σου στερει κατι άλλο.
Η δικη μου στρατηγικη ηταν απλη. “Πεταξα” το φορτιο, χαριζοντας την περιουσια του πατερα μου σε φιλανθρωπιες, υπηρετωντας ως θεματοφυλακας το ονομα του και ανταποδιδοντας την τιμη που μου εκανε με το να μου το κληροδοτησει. Επεδιωξα τη συμφωνια και συμμαχια με κάθε λογης μνηστηρα, αλλα, οταν αυτο δεν ηταν δυνατο, φροντισα να κερδισω ολες τις αναποφευκτες, μοιραιες συγκρουσεις. Εργαστηκα με παθος -μεχρι 40 χρονων δεν εκανα σχεδον ποτε διακοπες- προσπαθησα -και ακομα προσπαθω- να γινομαι κάθε μερα καλυτερος να πηγαινω σε συνεδρια, να παρακολουθω τις εξελιξεις της επιστημης και του επαγγελματος, να γινομαι πιο ταπεινος. Εστιασα στους “σωστους πελατες” και στις υπηρεσιες που πηγαιναν στο χαρακτηρα και τις επιδιωξεις μου. Επελεξα πολλες φορες αξιους συνεργατες, τους ενεπνευσα και τους ανταμοιψα δικαια υλικα και ηθικα. Τους τιμωρησα, οταν οφειλα -κατα τη γνωμη μου- να το πραξω.
Και ναμαι εδω μετα από 25 χρονια σκληρης -και τυχερης-δουλειας σε πολλες χωρες, με επιστημονικες και επαγγελματικες περγαμηνες, με μια λαμπρη ομαδα συνεργατων και ένα πελατολογιο σε ολες τις ηπειρους από πολλες από τις μεγαλυτερες εταιρειες του κοσμου (καμμια πελατη του πατερα μου), κλπ, κλπ, ακομα και σημερα, ομως, περισσοτερο γνωστος σαν γιος του Ηλια Παρασκευα παρα σαν Δημητρης Παρασκευας, ενας “αυτοδημιουργητος κληρονομος.”
Στις πολλες δυσκολιες που μου ετυχαν ενοσω ζουσε ο πατερας μου -και συμπορευθηκαμε ως “συναδελφοι” για μια πενταετια-μαλλον ποτε δεν ειχα την εμφανη υποστηριξη του. Ποτε δεν μιλησε για να παρω καποιο βαθμο στο σχολειο η το Πανεπιστημιο η να απολαυσω καποιο προνομιο στο στρατο η αλλου. Ποτε δεν με προωθησε σε καποιον από τους ισχυρους φιλους του. Και οταν καποτε παραπονεθηκα -συγκρινοντας με αλλους γονεις που φροντισαν τα παντα για τα παιδια τους- μου αποκριθηκε: “Το κανω γιατι σ’ αγαπω και θελω να μπορεσεις να σταθεις μονος σου στα ποδια σου.” Και μου διηγηθηκε την Κινεζικη παροιμια: “αν θελεις να κανεις το τραπεζι σε καποιον, προσφερε του ένα ψαρι, αν θες να τρωει ψαρι πολλες φορες, μαθε τον να ψαρευει”.
Ισως αυτη η προσεγγιση του να ηταν η μεγαλυτερη κληρονομια, ιδιαιτερα στις μερες μας, που απαιτουν ασυνηθεις δεξιοτητες για να επιβιωσει κανεις.
Ελπιζω να βρειτε χρησιμη την πιο πανω εμπειρια και συγχωρεστε με που ημουν υποχρεωμενος να μιλησω για τον εαυτο μου. Καλη ψαρια!
Ο Ηλίας Παρασκευάς θεωρείται ο καλύτερος δικηγόρος της εποχής του. Το γραφείο του συνεχίζει ο γιός του Δημήτρης Παρασκευάς ο οποίος είναι συμφοιτητής και φίλος, οπότε τα λόγια περιττεύουν. Μπορεί τάχα κάποιος επειδή κληρονομεί ένα όνομα και ένα επάγγελμα να επιτύχει? Οντας συνεχιστής και ταυτόχρονα εντελώς μοναδικός και επιτυχημένος είναι ο καταλληλότερος να μας μιλήσει για το θέμα της αξίας και του αγώνα που πρέπει να κάνει ένα γιός για να διατηρήσει τη φήμη του δικηγόρου πατέρα του επιτρέποντας στον εαυτό του να ζήσει τη δική του ζωή.
